I’m a 20-year-old girl and I was diagnosed in 2019 (just under a year and a half ago. I live in Tehran. I love dancing and singing. This year I’ve made lots of friends who also have diabetes, and reading English books is another interest that I’ve recently discovered.
It’s been a real tough year. In these quarantine days, lots of people are dying in my country because of coronavirus. My mother is dealing with coronavirus now. Fortunately she is feeling better and better everyday.
On top of this, Iran is facing an insulin crisis. Suddenly, officials in Iran just made any foreign equipment and medicine for diabetes management unavailable – without any consideration for people with diabetes and our doctors’ opinions. Usually, people with diabetes must search lots of pharmacies in their city for insulin. If they are lucky, they can find 2-3 insulin pens – usually only short-acting types. Novorapid and Lantus are popular types among diabetics here (people take injections with pens). Recently, the only accessible type of long acting pens is “Basalin,” for which there is no international evidence and confirmation that this medicine is safe and credible (e.g. FDA approval).
Among all the insulin problems, we have to cope with the shortage of blood test strips too. We are forced to use “internal glucose meters,” which we don’t trust. You must know we just have access to glucose meters – there are no other advanced devices available (such as pumps, sensors, CGMs like Dexcom, etc.) and nowadays we can’t find testing strips. Now how can we control our diabetes?! We don’t know.
We’ve heard lots of heartbreaking stories. For instance, there was a mother who didn’t feed her diabetic children cause they couldn’t find insulin. I myself use Novorapid and Toujeo, and Novorapid quickly became 10 times more expensive than what I could find about 3 weeks ago. The cost of one pack of Novorapid and 2 packs of Toujeo was 200,000 rial (about $5 USD or $6 AUD) and that was in pharmacy and with insurance. Three days ago I could find a pack of Novorapid and I paid 2,750,000 rial – approx. $65 USD/$91 AUD – and that was without any insurance cause we couldn’t find it anywhere, so we’ve bought it from a smuggler who buys medicine and sells it illegally and more expensive than what it should be. The cost was not logical at all!
We don’t know why exactly this happened! Some say it’s because of the American sanctions against Iran. All we know is that political issues must not affect people’s lives like this.
In response, the diabetes community has made social media groups and used hashtags to help these people with our own stores of insulin. We don’t know what will happen next. I have no idea what else people can do to help us overcome this. The problem is a political issue that affects people, especially those of us who are dealing with chronic diseases for the rest of their lives. It is cruel. It is unfair.
Follow #ThereIsNoInsulin انسولین_نیست# for more perspectives on the developing situation in Iran. Nonprofit advocacy groups like T1International are working to achieve #insulin4all.
Read in Persian:
من یک دختر ۲۰ ساله هستم که در سال ۲۰۱۹ مبتلا به دیابت شدم.( کمتر از یک سال و نیم پیش)
من در تهران زندگی میکنم. عاشق رقصیدن و آواز خواندن هستم. علاقه ام به خواندن کتابهای انگلیسی را تازه کشف کردم ،و امسال دوست های دیابتی زیادی پیدا کردم.
امسال واقعا سال سختی بود. مردم زیادی در کشورم، به خاطر ویروس کرونا در حال مردن هستند.
مادر من هم درگیر ویروس کرونا شده اما خوشبختانه، هرروز بهتر و بهتر میشود.
از آن مهم تر، ایران با بحران انسولین مواجه است. به طور ناگهانی، صاحب منصبان در ایران همه دارو ها و تجهیزات دارویی خارجی را برای افراد دیابتی، غیر قابل دسترسی کردند؛ بدون در نظر گرفتن نظر افراد مبتلا به دیابت و پزشک ها. معمولا دیابتی ها باید در بسیاری از داروخانه های شهر خود برای انسولین جست و جو کنند. اگر خوش شانس باشند میتوانند در نهایت۲-۳قلم پیدا کنند_معمولا فقط از نوع کوتاه-اثر.نوو رپید و لنتوس دو نوع انسولین هستند که درمیان مردم، متقاضی بیشتری دارند.(ما با انسولین قلمی تزریق میکنیم.) اخیرا تنها نوع انسولین قلمی طولانی-اثری که در دسترس است “بازالین” است، که هیچ تاییدیه و مجوز جهانی مبنی بر اینکه استفاده از آن قابل اعتماد است، وجود ندارد.( مثل تاییدیه FDA).
درمیان تمام مشکلات انسولین، ما با کمبود نوار تست قند خون نیز مواجه هستیم. ما مجبور به استفاده از تولیدات داخلی دستگاه تست قند هستیم، دستگاهی که به آن اعتمادی نداریم. لازم است بدانید که در ایران هیچ سیستم پیشرفته ای برای کنترل دیابت در دسترس نیست.(مثل سنسور ها، CGMها مثل دکسکام ، پمپ و…) ما فقط از دستگاه گلوکومتر استفاده میکنیم و امروزه نمیتوانیم نوار تست دستگاه هایمان را پیدا کنیم.
حالا چطور باید دیابت خود را کنترل کنیم؟ نمیدانیم!
ما شنونده داستانهای غم انگیز زیادی بودیم؛ برای مثال، در مورد مادری شنیدیم که نمیتوانست به بچه های دیابتی خود غذا بدهد چون هیچ انسولینی پیدا نکرده بودند.
من نوورپید و توجئو استفاده میکنم و نوورپید به سرعت، ۱۰برابر گرانتر از چیزی که ۳ هفته پیش خریدم، شد. ۳هفته پیش، ۱بسته نوورپید و ۲بسته توجئو را به قیمت ۲۰۰،۰۰۰ ریال خریدم. این قیمت را با بیمه پرداخت کردم و دارو را از داروخانه گرفتم. ۳روز پیش، ۱ بسته نوورپید را به قیمت ۲،۷۵۰،۰۰۰ ریال خریدم؛ این قیمت بدون بیمه بود چون هیچ جایی موفق به پیدا کردن دارو نشدیم، آن را از یک دلال دارو(کسی که دارو میخرد و آن را به طور غیر قانونی و گران تر از چیزی که باید، میفروشد.)خریدیم.
این قیمت اصلا منطقی نبود.!
ما نمیدانیم دقیقا چرا این اتفاقات افتاده است! برخی میگویند که این نتیجه ی تحریم های آمریکا علیه ایران است. تمام چیزی که میدانیم این است که مسائل سیاسی نباید بر روی زندگی و جان مردم تاثیرگذار باشد.
در پاسخ،ما جامعه دیابتی ها، در فضای مجازی گروه هایی تشکیل دادیم و با استفاده از هشتگ ها، به افراد با ذخیره های انسولین خودمان کمک کردیم. نمیدانیم در آینده چه پیش خواهد آمد! نمیدانم مردم برای این اتفاق میتوانند چه کار کنند! مسئله، یک مسئله سیاسی است که بر روی مردم تاثیر گذاشته؛ به خصوص ما مردمی که تا آخر عمر با یک بیماری مهم و حیاتی درگیر هستیم.
Beta Change 